Panie Miszczaku, daruj Pan sobie!

Opublikowane przez Katarzyna Błaszczyk w dniu 17 grudnia 201817 grudnia 2018

Panie Miszczaku, daruj Pan sobie!

Mam taką prośbę, jeśli nie potrafi Pan być elegancki, proszę milczeć. W ubiegłym tygodniu, jak co roku rozdano nagrody Pressa, jedynego w Polsce miesięcznika branżowego dla dziennikarzy. Tak zwane Grand Pressy są to nagrody dla dziennikarzy od dziennikarzy, co czyni  je wartościowymi. Każdy lubi być doceniany przez własne środowisko zawodowe. Szkoda tylko, że jak co roku Edward Miszczak, który wręcza nagrodę w kategorii reportaż radiowy, zachował się niestosownie.

od lewej: Magdalena Świerszczyńska-Dolot, bohaterka jej reportażu, Katarzyna Michalak na Gali Grand Press. F0tografia ze zbiorów Magdaleny.

W tym roku nagroda Grand Press w kategorii reportaż radiowy przyznana została Katarzynie  Michalak za reportaż “ Człowiek, którego nie znałem”. O twórczości Kasi pisałam wielokrotnie. Dodam tylko, że jest od kilku dobrych lat najczęściej nagradzaną w kraju i za granicą polską reportażystką radiową. Niestety, jej także, Edward Miszczak postanowił zepsuć odebranie Grand Pressa. Piszę “także”,  bo dyrektor programowy TVN zwykł niemal zawsze krytykować twórców reportażu radiowego podczas Gali rozdania Grand Press. Dlaczego to robi? Nie wiem, tym bardziej że jego kariera zawodowa rozpoczęła się w Polskim Radiu. Miszczak zaczynał w Radiu Kraków i właśnie tam robił reportaże radiowe dotyczące tematyki katyńskiej i Sybiraków. Dopiero jako doświadczony reporter zakładał RMF FM, a później porwała go telewizja.

Nie mam pojęcia, jakim był reportażystą radiowym. Myślę jednak, że nic nie uprawnia go do wygadywania uwag o niskim poziomie nadesłanych prac tuż przed wręczeniem nagrody. Przyznam się, że kiedy Pan Miszczak wychodzi na scenę czekam na moment, kiedy powie, że reportaż radiowy umiera i mieli ogromny problem z wyborem zwycięzcy. Niestety, nie zawiódł mnie także w tym roku. Pewnie mogłabym na to kolejny raz machać ręką, ale tak się składa, że już nie mogę.

Nie mogę, ponieważ muszę słuchać od różnych ludzi, także w Polskim Radiu, że zajmujemy się nieaktualnymi tematami, na przykład duszą ludzką. O zgrozo! Bo kogóż obchodzi ta dusza, gdy obok strajkują stoczniowcy i odbywa się szczyt klimatyczny? Czy duszę w ogóle można włożyć do gara? Jeśli nie, to kogo ona w ogóle interesuje? Dlaczego nie jesteśmy zatem blisko ludzi? W samym centrum wydarzeń?

Może dlatego,  że reportażysta wchodzi w historię,  kiedy opadnie już kurz i pojawia się przestrzeń na refleksję? Może dlatego, że reportażysta ma czas rejestrować przemiany swojego bohatera? Może dlatego,  że chce opowiedzieć o czymś więcej niż tylko tu i teraz? Może chce poprzez szczegół przekazać jakąś prawdę o świecie?  Czy nie tym przypadkiem zajmuje się literatura, także literatura faktu? Ach zapomniałam dla literatury nie ma już miejsca we współczesnych mediach…Ma być szybko  aktualnie i z odpowiednim przesłaniem zależnym od tego, dla kogo aktualnie pracujesz.

Czemu winię za taką politykę redakcyjną Pana Miszczaka? Bo jest symbolem określonego sposobu myślenia o mediach, w których na reportaż radiowy, taki jaki jest w Polskim Radiu (a tak naprawdę tylko tam jest) nie ma miejsca.

Miesięcznik Press od wielu lat prowadzi coś w rodzaju wojny z twórcami reportażu radiowego. Ten gatunek uprawiany w radiu stał się dla nich czymś w rodzaju chłopca do bicia.  Raz na jakiś czas można więc napisać, że reportaż w formie radiowej umiera, a co roku przed daniem nagrody bąknąć parę słów o niskim poziomie. Po co więc w ogóle przyznawać nagrodę w tej kategorii?

Co kilka lat jury press decyduje, że nikt z radiowych reportażystów nie wygra. Tak było między innymi w 2008 roku, gdy jak ogłoszono, żenujący poziom nie pozwolił na wybór zwycięzcy.  Wśród wówczas nadesłanych na konkurs Pressa prac była audycja “WiNna nieWiNna” – Patrycji Gruszyńskiej-Ruman. Rok później ta produkcja zdobyła najwyższy radiowy laur na świecie – Prix Italia.

Oczywiście są różne konkursy i różne gusty. Fajnie byłoby, gdyby Press utrzymał kategorię: reportaż radiowy. Pewnie,  jak większość kolegów, będę wysyłała swoje audycje, bo zawsze warto dać sobie szansę na dodatkowe pieniądze. Tym bardziej,  że za 30 minutową opowieść radiową płaci się dziś nie więcej niż 700 złotych brutto, a pracuje się nad nią często dwa, trzy miesiące. Przyjdę też na galę, bo warto zobaczyć innych dziennikarzy, także tych spoza radia. No i kieckę odjechaną można założyć.

Mam tylko jedną prośbę do Pana Miszczaka. Daruj Pan sobie te przemowy!  Wystarczy pogratulować. Wiadomo, mowa jest srebrem, a milczenie złotem. W radiu, które tworzą reportażyści, cenna jest cisza.

Katarzyna